Tuesday, March 22, 2011

Saturday, March 12, 2011

Emotional Landscapes

Emergency. how beautiful to be.
Emergency. Is where I want to be.

♥ 


Wednesday, March 9, 2011

(მე და ჩემი) ევა


მე და ევა 5 თვის წინ, პირველ ოქტომბერს დავმეგობრდით თეგელში. მე დაბნეული ვიდექი ჩემს ჩემოდნებთან ერთად და იდიოტივით პირდაღებული ვათვალიერებდი აეროპორტს. იმის იმედი, რომ ვინმეს ჩემი სახელი ეწერებოდა ფურცელზე მალევე გადამეწურა.   ბოლოს,  40 წუთიანი ლოდინის შემდეგ ვიღაც (როგორც მერე გაირკვა ჩემი ევა) საქმიანი ნაბიჯებით მომიახლოვდა და  სახელი მკითხა. ნინოს გაგონებაზე გაიბადრა და ხელი გამომიწოდა, მე ევა ვარ, შენი მომავალი გასთმუთერიო მომახსენა.  მერე თვალის დახამხამებაში გაიტანა ჩემი ჩემოდნები გარეთ  და თავის "მაცივარ" მანქანაში ჩადო.  And since October, we are friends after both attending Airport Tegel.
  
მერე რა რომ ევა ჩემზე 3 ჯერ დიდია, სამაგიეროდ ჩვენ 150 დღე ვიცხოვრეთ ერთად და გავუძელით ერთმანეთს!
პრინციპში, ასაკის გარდა კიდევ ბევრი განმასხვავებელი ნიშანი გვაქვს მე და ევას, მაგრამ რაც გვაერთიანებს ეს არის შეხედულება ერთმანეთზე. ორივე ვთვლიდით რომ ჩვენს შორის ერთ-ერთი არანორმალური იყო. ჩემი აზრით  ეს "მეორე" რათქმაუნდა ევა გახლდათ, ევა კი დარწმუნებული იყო რომ სრულიად ბერლინის და მისი შემოგარენის მასშტაბით ჩემზე დარტყმულს ვერავის იპოვნიდა.
 მაგრამ სინამდვილეში ყველაფერი არც ისე ტრაგიკულად იყო- ყოველ შემთხვევაში ჩვენ გვქონდა დემოკრატიის მაღალი დონე სახლში და დიდი ჰოლი ოთახებს შორის. კიდევ  თეთრი კარი, რომელიც საჭირო დროს საიმედოდ იკეტებოდა.

ხანდახან მე მაგიჟებდა მისი პრაგმატულობა და პრაქტიკულობა, ევას კი დღემდე არ ჯერარომ ამქვეყნად ჩემნაირი დაუფიქრებელი და არაპრაგმატული ადამიანებიც არსებობენ. ჩვენი დიალოგი ამ თემაზე ყოველთვის ევას მრავლისმეტყველი ფრუტუნით და ჩემი მხრების აჩეჩვით მთავრდებოდა: "როგორც გინდა, ეს რათქმაუნდა შენი საქმეა, მაგრამ რატომ უნდა გადაიხადო სენდვიჩში 2,5 ევრო როცა მაგ ფასად სახლში 4 ცალს გააკეთებ?"- გიჟდებოდ ევა. ვგიჟდებოდ მეც და მზად ვიყავი შიმშილობა გამომეცხადებინაოღონდ ჩემი ევა კალკულატორის რეჟიმიდან ადამიანურს დაბრუნებოდა.